Ervaringen

Hieronder volgen enkele ervaringsverhalen van volwassenen over de invloed die dyslexie op hun studie en werk hebben (gehad).

Anouk

Ik ben een 25 jarige student die moeite heeft met Nederlandse en Engelse taal. Ik studeer Mens en Techniek een HBO bachelor waarbij een hoog niveau verwacht wordt. Door mijn dyslectie werd ik belemmerd gedurende deze studie. Door aan te kloppen bij Stichting Taalhulp heb ik met deze hulp mijn Engelse struikelblokken kunnen overwinnen. Hier ben ik mijn behandelaar erg dankbaar voor en het was een super fijne begeleiding die ze mij geboden heeft. Hier ben je aan het goede adres als je op een waardig niveau hulp wilt krijgen als volwassen leerling. 

Martijn

In de brugklas is bij mij officieel dyslexie vastgesteld. Met de voorziening extra tijd slaagde ik voor de Havo en aansluitend het Vwo. Talen waren zeker niet mij sterkste punt en ik was geen snelle lezer, maar ik kwam ermee weg. Na mijn middelbare school ben ik rechten gaan studeren. Niet de meest logische keus. Ik was er echter van overtuigd dat ik mijn dyslexie wel zou overwinnen als ik maar mijn best zou doen.
Tijdens mijn studie werd ik zo nu en dan geconfronteerd met mijn schrijfwijze. Ik merkte ook dat ik af ten toe zoekende was hoe ik het beste zinnen kon formuleren. Tevens las ik vaak over mijn eigen schrijffouten heen. Toch leek het wel mee te vallen. Ik studeerde af en vond een baan in de advocatuur.
Na enkele maanden werken zakte ik door de mand. Mijn schrijfstijl was ondermaats en ik was erg zoekende naar hoe het wel moest. De lat ligt natuurlijk hoog bij een baan als advocaat maar het was erg confronterend om op deze manier weer tegen mijn dyslexie aan te lopen.
Om mijn schrijfachterstand in te halen, en om mijn baan te behouden, ben ik opzoek gegaan naar hulp. Het is niet makkelijk om als jong volwassene (ik ben 26) hulp op maat te krijgen. Dyslexie lijkt meer een jeugdprobleem waar op latere leeftijd niks maar aan is te doen. Desalniettemin vond ik Taalhulp.
Snel kwam ik met Stichting Taalhulp in contact. Na een kennismakingsgesprek werd er een toegespitst plan van aanpak gemaakt. Om de week zaten we een uur (online) om oefeningen te maken en te bespreken. In alle eerlijkheid was ik aan het begin een beetje sceptisch. De oefeningen leken aan de makkelijke kant. Toch maakte ik onnodige fouten en werd het belang van de oefeningen snel duidelijk. Al snel merkte ik dat de ‘simpele’ oefeningen wel degelijk nut hadden.
Na een aantal maanden kan ik overtuigd zeggen dat ik veel heb geleerd. Ook op 26 jarige leeftijd en na een universitaire studie kan een dyslect nog steeds zijn taal verbeteren. Deze conclusie verbaasde mij eerlijk gezegd. Maar ik ben blij dat ik hulp heb gezocht. De toegespitste aanpak van Taalhulp werkt erg snel en heeft veel geholpen. Een verbetering in taal is daarnaast bevorderlijk voor het zelfvertrouwen. Daarom ben ik Taalhulp, in het bijzonder mijn behandelaar, dankbaar. Taalhulp kan ik aan jong en oud aanraden. 

Annette

Mijn naam is Annette en ik ben 42 jaar. Vroeger had ik de wens om kleuterjuf te worden. Al op de lagere school bleek dat lezen en spellen voor mij echt moeilijk waren en aan het eind van de basisschool kreeg ik dan ook het advies om naar de huishoudschool te gaan omdat ik woordblind (dyslectisch) was. Ik zou hiermee nooit kleuterjuf kunnen worden. Mijn ouders zagen dat ik meer mogelijkheden had en zochten naar een oplossing. Er werd gekozen voor een school voor voortgezet speciaal onderwijs. Ik ben één jaar naar deze school geweest en kon toen naar de MAVO in het dorp waar ik woonde. Hierna zou ik naar de kleuterleidsters opleiding kunnen. Zonder ergens te blijven zitten heb ik de MAVO afgerond en mijn onderwijsbevoegdheid gehaald, met de nodige problemen, maar ook met een duidelijk doel en veel doorzettingsvermogen.
Toen ik vijf jaar kleuterleidster was heb ik de opleiding voor In hun Ontwikkeling Bedreigde Kleuters gevolgd. Na dertien jaar kleuters ben ik, zoals de kinderen het noemden, overgegaan naar groep 3. Ik gaf nu zelf leesles en leerde kinderen spellen. Inmiddels doe ik dit 8 jaar met heel veel plezier. Omdat ik me erg betrokken voel bij kinderen met dyslexie en ook mijn dochter ernstig dyslectisch bleek te zijn, ben ik vorig jaar begonnen met de opleiding voor de Master sen (special educational needs – wm), met als specialisatie: Leesproblemen en dyslexie.
Tijdens mijn werk merk ik dat ik nog steeds onzeker ben en het groene boekje bij de hand wil hebben, ook merk ik dat ik kinderen tot en met groep 5 kan begeleiden, daarna wordt het moeilijker. Ik heb ontdekt dat ik heel veel kan, maar me wel dommig blijf voelen. Dit is blijkbaar oud zeer dat je niet zomaar kwijt bent!
De ICT mogelijkheden zijn gelukkig een geweldig hulpmiddel geworden. Ik laat nu dan ook vaak teksten die ik heb geschreven aan mezelf voorlezen, dan zie ik de fouten beter. Ik heb ervaren dat dyslexie heel lastig is en je harder moet werken dan kinderen en mensen zonder dyslexie maar het hoeft geen echte belemmering te zijn. Je kunt worden wat je wilt!

Denise

Ik zal me eerst even voorstellen. Ik ben Denise en ben 24 jaar. Ik heb net mijn Pabo-opleiding afgerond.
Ik weet pas sinds april 2015 dat ik dyslexie heb. Op mijn stage, eerste jaar van de Pabo, kreeg ik het advies om me te laten testen op dyslexie. Waarom gaven ze me dit advies? Ontzettend veel moeite met voorbereidingen van me lessen (2,5 uur per les ongeveer), ontzettend moe naar een dag hard werken, niet weten hoe ik een woord moest opschrijven en nog meer van deze dingen. Maar mijn gedachtes waren ik heb geen dyslexie. Ik heb dit ook volgehouden totdat ik de uitslag kreeg van de testen.
Het was echt een schok voor me. Nadat ik mijn verklaring had gekregen ben ik naar de coördinator gegaan van de opleiding. En van haar kreeg ik naar mijn hoofd gegooid waarom ben jij in godsnaam de pabo gaan doen. Dit was een shock voor me. Deze woorden had ik niet willen horen. Ik heb mezelf verdedigd en als tegen reactie gegeven dat ik er wel zou komen met of zonder mijn dyslexie. En dat ik graag medewerking van haar en opleiding verwachte.
Tja… Ik kreeg medewerking. Ik kreeg mijn tentamens in A3 formaat en voor de rest moest ik maar niet komen zeuren. Ik had hier toch niet voor gekozen. Maar nu heb ik mooi mijn diploma in mijn handen zonder steun van de pabo. Ik heb dit zelf bereikt. Af en toe heb ik nog een tegenslag. Dan denk ik “kan ik wel een goede leerkracht zijn” Maar dan denk ik weer bij mezelf Denise jazeker je hebt alleen langer de tijd nodig voor alles. En dan gaat het weer een stuk beter.